
حضرت امام صادق(ع) در توصیف پدر بزرگوارشان امام باقر ع فرمودند :
«کان ابى کثیر الذّکر لقد کنت امشى معه و انّه لیذکر اللّه و آکل معه الطّعام و انّه لیذکر اللّه، و لقد کان یحدّث القوم و ما یشغله ذلک عن ذکر اللّه و کنت ارى لسانه لازقاً بحنکه یقول لا اله الّا اللّه
پدرم زیاد ذکر(خدا) میگفت، براستى من همیشه با او راه میرفتم، و او (در حال رفتن) ذکر خدا میگفت، و با او غذا میخوردم و او ذکر خدا میگفت، و هر گاه با مردم حرف میزد، حرف زدن با مردم او را از یاد خدا باز نمیداشت و من میدیدم که زبانش به سقف دهانش چسبیده مرتب لا اله الّا اللّه میگفت
و کان یجمعنا فیأمرنا بالذّکر حتّى تطلع الشمس و یأمر بالْقرائه من کان یقرأ منّا و من کان لایقرء امره بالذّکر
همیشه این گونه بود که ما (فرزندان) را جمع میکرد، (بعد از نماز صبح) سپس دستور میداد به ذکر خدا گفتن تا طلوع آفتاب( با این توضیح که) هر کس قرآن وارد بود از ما دستور میداد قرآن بخواند، و کسى که قرائت (قرآن) بلد نبود دستور میداد به ذکر (خدا) گفتن.»
اصول کافى، دارالکتب الاسلامیه، ج ۲، ص ۴۹۹، ح ۱